Baszta Czarownic podobnie jak przyległe odcinki murów miejskich, powstała w latach 1410 -1415. Mur nad Słupią, prawdopodobnie ze względu na podmokłe podłoże, posiadał widoczne w dolnych partiach łuki konstrukcyjne, wsparte dołem na kamiennym fundamencie. Lico zewnętrzne muru pionowe, a od wewnątrz widoczna jest odsadzka mieszcząca niegdyś ganek strzelniczy.
Baszta Czarownic założona jest na rzucie półkola wysuniętego poza linię muru zewnętrznego. Od strony miasta prostokątna część baszty wystaje również poza lico muru (od tej strony dawniej była ona otwarta, obecnie całkowicie przeszklona). Dolna kondygnacja baszty była sklepiona, a trzy górne miały drewniane stropy. Baszta Czarownic obecnie przykryta jest zrekonstruowanym hełmem stożkowym, odciętym od strony starówki. W elewacji wschodniej znajduje się kilka prostokątnych wąskich otworów umieszczonych w trzech kondygnacjach.
W XVII w. basztę przebudowano na cele więzienne, w których przetrzymywano kobiety posądzone o czary – stąd wywodzi się jej nazwa.
Jak podają XVII-wieczne źródła, w Słupsku odbywały się liczne procesy kobiet osądzonych o czary, kończące się najczęściej spaleniem oskarżonej na stosie. Ostatnią z ofiar uznaną za „czarownicę” była Trina Papisten – mieszkanka Słupska, która spłonęła na stosie w 1701 r. W XIX w. Baszta służyła jako magazyn, a później zaadaptowano ją na cele mieszkalne. Uszkodzona w czasie działań wojennych w marcu 1945 r. została zabezpieczona, a w latach 1971-1975 trwała jej odbudowana i adaptacja dla potrzeb wystawienniczych.
